(...)Söz alan konuşmacılardan biri, Yunanistan’ın Osmanlı idaresinden çıkması ile başlayan süreçte kendisine destek verenleri kullandığını, onların hassas hislerini sömürdüğünü ifade edince, tartışmaya odaklandım. Yunan halkı, eski Yunan medeniyetinin mirasını cömertçe kullanmıştı. Yunan uygarlığı, filozofları, bilim adamlarının öğretileri hangi günümüz toplumunu derinden etkilememişti ki?  (...)

(...) "Ortadoğu gibi karışık coğrafyalarda etnik veya dini kimlik önemli olabiliyor. Ulusal kimliğinin arayışında uzun yıllar boyunca savaşmış, kan ve ter dökmüş Avrupalının bunu anlaması – hele hele dünyanın bu bölgesindeki hareket ve düşünce sistemine yabancı ise – kolay olmuyor." (...)

(...) Daha kuvvetli bağıranın daha güçlü olarak algılandığı dönemler toplumlara hep acı getirmiştir. 20.yüzyılın ilk yarısında yaşananlar bunun kanıtı gibi durur. Mussolini, Lenin, Franco, Hitler ve Stalin gibileri Avrupa’da faşizm ve komünizmin insan kitlelerini peşinden sürükleyeceğinin sinyallerini veriyordu. (...)

Holokost, Yahudileri, Yahudiliği, Yahudi değerlerini, Yahudi kültürünü, Yahudi olan her şeyi yok etmeye azmetmiş bir insan topluluğunun, siyasi, askeri, beşeri, ekonomik, teknolojik tüm yol ve yöntemleri kullanarak, kutsal saydığı bu hedefe ulaşmada acımasız ve kararlı adımlarla yol aldığı bir zamanı ifade eder.

Daha dün gibi girdiğimiz 2011 hızla parmaklarımızın arasından akıp gidiyor. Son viraj alındı… Şimdi her aşamada bir muhasebe yapılıyor… Çok da fazla irdelemeye gerek olmadan 2011 yılını nitelemek olası: Sürprizlerle dolu, heyecanlı, dinamik, kuralsız…

Bir savaş, kendisinden önce gelenin ‘dayatmalar sonucu’ bitirilmiş olmasından dolayı başlar. Bunu özellikle İkinci Dünya Savaşı için söylemek yanlış olmaz.

Son dönemlerde Arap ülkeleri başta olmak üzere tüm otoriter yönetimler diken üzerinde. Göstermelik seçimlerle, hatta bazen neredeyse atama yolu ile ve de genelde darbe yolu ile siyasi erki elde edenlerin ülkelerinde işler iyi gitmiyor.

Geçtiğimiz hafta Köln sokaklarında gezerken hep bunu düşündüm. “Mutlu bir toplum olmuşuz, ne güzel!” diyebilmeyi ve bunu benliğime sindirmeyi yürekten arzuladım, ama beceremedim. Dükkânları ya da kafeleri dolduranlara, trenlerde yolculuk yapanlara, sokaklarda hızlı adımlarla iş yerlerine gidenlere baktım. Bu insanların da bin bir derdi olduğu muhakkaktı, ancak her biri huzurlu ve kendisi ile barışık görünüyordu.

2011 yılında Türkiye’nin Ortadoğu politikasında radikal değişiklikler olacağını söylemek çok gerçekçi değil. Böyle bir değişiklik olacaksa da, bunun düğmesine Ankara basmayacak.

Dreyfus olayı, protokollerin yayınlanması, pogromlar, ırkçı yasaların yürürlüğe girmesi, toplama kampları ile başlatılan zorunlu tecrit ve göçler derken, düşmanlığın irrasyonelliğin doruğuna erişmesi, çemberi bu kez Yahudi yaşantısının boynuna geçirmişti.

Cam kırıkları parlıyor ölüm dansının en güzel örneklerini veren alevlerin altında. Başka ne yapsınlar ki. Onlar kendilerine biçilen mütevazi görevi yerine getirmenin telaşı içinde, insanlarla alay edercesine, parlıyorlar…

O günü, çok net gibi hatırlıyorum. 6 Ekim’e isabet eden bir Kipur günü yanmıştı güzelim orman, beraberinde nesillerin biriktirdiği nice anıyı acımasızca süpürürcesine.

Belki de, Konstantin’in Hıristiyanlığı kabul etmesi ile birlikte başlayan süreçte, kilise güdümünde gelişen antisemitizmin, adeta toplumsal bir çimento görevi görmesinin esas nedeni, işte bu orantısız etkiden kaynaklanıyor.

Nazi ölüm makinesi, rejim muhaliflerini yok etti, rahat hüküm sürmek için. Hasta insanları, eşcinselleri ortadan kaldırdı, saf bir ırk yaratmak için. Rus savaş esirlerini, Polonyalı savaşçıları, Çingeneleri katletti… Ve Yahudileri her şeyleri ile gömdü

Geçtiğimiz günlerde uzun sayılabilecek bir süre için yurt dışına çıktım. Uzaktan bakıldığında memleket hali daha iyi görülebiliyor, yaşanan olaylara – içeriği ne olursa olsun – daha gerçekçi şekilde yaklaşılabiliyor.

İlginç, adrenalini hiç eksik olmayan bir bölgede yaşıyoruz. Yakındoğu, sürprizlerle dolu… Hiçbir şey görüldüğü gibi değil!  Bu toplumsal hayattan siyasete, diplomasiye dek hep böyle…

Holokost’un reddi ya da banalleştirilmesi esas itibarı ile yeni bir olgu değil. Hatta denilebilir ki Almanların, müttefik ordularının ilerlemesi karşısında toplama kamplarını boşaltmaları, krematoryumları imha etmeleri, sergiledikleri vahşetin izlerini silmeleri ile başlar, soykırımı inkâr etme konusu…

Bernard Lewis’e göre, Batı toplumları “başarılı yönetimi” zulme karşı özgürlükte ölçtü. Bireylerin toplum içindeki yeri, ve birbirlerine olan konumlarının referansı, “saygı çerçevesinde özgür” davranış oldu.

Seçimin olduğu her sistemde, seçilmeyenden vazgeçildiğine göre, demokrasi aynı zamanda düşünmeyi, tartmayı, deneyimlerin ışığı altında, sunulanların çerçevesinde karar almayı ve bir nebze de olda fedakârlıkta bulunmayı gerektirir.

“Siyon Önderlerinin Protokolleri”, Yahudi halkının, kendinden olmayanları esareti altına alarak dünyayı yöneteceğini ileri süren, modern zamanların en gelişmiş komplo teorisini ortaya koyar

Sokakta yürürken belediyenin bir posteri dikkatimi çekiyor: “Montreal’de yaşayan Montreallidir” diyor. Herkesi kucaklayan ve herkese sorumluluk yükleyen bir cümle. Metro vagonlarındaki ışıklı ilanlardan biri mutluluğu tarif ediyor: “Mutluluk sevdiği işi yapmak ve yaptığı işi istemektir...”

Bizler İstanbullu olmayı ne kadar hak ediyoruz? Onun güzelliklerini yerle bir etmek için ant içmişçesine hareket birliği içinde davranan bizler, kenti yaşanmaz kılmak için, onu teslim almak için elimizde geleni yapıyoruz.