Son dönemde ‘azınlık’ kimliğim üzerine bir saptamam var. Taşıdığım etiket kendini açık belli ediyor. Toplumsal ve tarihsel algılamalar beni fazlasıyla bir noktaya oturtuyor. Yer yer önyargılar, yargılarla karşılıyorum. Bir başka deyişle, düşüncelerinizi, duruşunuzu pek tanımaya çalışmıyor çevreniz. İhtiyaç duymuyor.

Mario Levi, “İçimdeki İstanbul Fotoğrafları” ile çocukluğunun ve gençliğinin İstanbul’unu anlatıyor. Yazarın anıları, yakın tarihimizin toplumsal olaylarından kesitler sunuyor

Kaderde yazılı olan mükemmel bir ev, iş veya eş var mıdır, bilemiyorum. Öncelik çalışmak ve çabalamakta…

Mario Levi’nin ‘İstanbul Bir Masaldı’ adlı romanını 2005 yılında okumuştum. Aradan geçen beş yıldan sonra, İstanbul dışındayken, kültürel zenginlikten söz ederken, çok güzel bir his duyuyorum bu kitabı düşünürken. Romanın anlatıcısıyla o büyük ailenin bir parçası oluyor, azınlık coğrafyasının şehirle ilişkisini en yoğun haliyle yaşıyorum.

Yaşama kültüründe bireyselliğin ön plana çıkması, eğitime adanan yılların (yüksek lisans, dil, stajlarla) artması, ekonomik kriz ve gelir kaynaklarının azalması, sevgiye, aşka verilen değerin tükenmesi...

Bir gündoğumunun veya günbatımının manzarası, yeşillerin binbir tonu, içine çektiğiniz havanın, suyun tadı... Bazı anlar vardır ki, iyi bir his kaplar içinizi yaşama dair.