Hiçlik prensibine inanan, her şeyin değerden yoksun olduğunu savunan nihilist bir evlat ile geleneklere sıkı sıkıya bağlı muhafazakâr bir baba… Yok, ikisi de ben değilim, ‘Babalar ve Oğullar’dan, Ivan Turgenyev’in ünlü romanından söz ediyorum.

Cumartesi akşamı Fenerbahçe-Galatasaray maçını bir başıma seyrettim. Daha oyunun başlamasıyla birlikte müthiş bir baskı kurdu Fener. Bu baskı iki harika golle süslenince de erkenden bayram havasına giriverdim. Yeni bir tarih mi yazılıyordu acaba? Oysa maçın bitmesine daha yetmiş dakika vardı ve son saniyede kale direği yardım etmese tarih yazan taraf Galatasaray olacaktı!

.

Altmışlık erkekler hakkında bilgisayarıma düşen şakalar ikiye ayrılıyor: Seks ve sağlık. Seks konulu olanlar da kendi içlerinde iki kategori oluşturmakta: Başarı ve başarısızlık. Ama neresinden bakarsanız bakın, işin ucu sonunda sağlığa bağlanıyor. Seks varsa, sağlık da var. Seks yoksa? Bunun neresi sağlıklı ki?!

 Öksürdükçe ciğerlerimin parçalandığını hissediyordum. Karımın gecenin bir vaktinde hazırladığı ballı, zencefilli ılık süt de işe yaramamıştı. Sabahı güç ettik… Telefonla danıştığımız grip uzmanı dostlarımızın tavsiyelerine uyarak bol sıvı alıyor, parasetamol kürü uyguluyordum. Ama bırakın kitap okumayı, cep telefonumdaki mesajlara bile bakamıyordum.

Semih Poroy vatandaşlık görevini yaparak olayı polise bildirdi. İstese daha fazlasını yapar, darpçıların portrelerini aynen vesikalık fotoğraf kıvamında çizebilirdi. Ama içindeki asil edebiyatçı ruhu bunu yapmasını engelledi

Siz bu yazıyı 3 Kasım sonrasında okuduğunuzda ben hâlâ Güney Amerika’nın yüksek duvarlarla çevrili, ünü kendisinden büyük bir adasında ülkemizin nimetlerini tanıtıyor olacağım. Ama şayet 30 Ekim Cumartesi günü İstanbul’da olsaydım ne yapmıştım biliyor musunuz?

Nefret ediyordum sözlüden! Oturduğu kürsüden dünyaya hükmettiğini sanan ‘sadist’ öğretmenlerden, alaycı bakışlarından, kara kaplı not defterlerinden, tebeşir tozundan, kara tahtanın renginden, sınıfın ekşi kokusundan, gaddar sınıf arkadaşlarımdan, hepsinden...

Piyale Madra, Tan Oral, Semih Poroy ve Behiç Ak teklifi duyar duymaz kabul ettiler. 2000 yılının Nisan ayında yola koyulduk. Yol boyunca gördüğümüz manzara korkunçtu. Adapazarı’na girince durum daha da içler acısı bir hal almıştı. Kentte ağır bir sessizlik hâkimdi. Birbirimize bakıyor, yutkunuyor ama konuşamıyorduk…